بی خبرم از تو و من تاب ندارم
اگر بخواهم صدای حجت اشرف زاده را خلاصه کنم، میگویم گرمای عشق...
اصلا این لحن گرم خاص صدای خودش بود که ماه و ماهی را به اوج رساند و نیشابور را بر سر زبانها انداخت...
وگرنه هر خواننده دیگری میتوانست شاهکار علیرضا بدیع را به حضیض بکشاند...
یا وقتی آهنگ وطنم را سر داد، با وجود تمام گسستن های ملی، باز دلم خواست جزویی از خاکی باشم که برایش سرودند، شهید دادند و خودم را از آن بدانم و کمی غرور قاطی ته مانده تعلق ام کنم.
یا وقتی طنین سرود انتخاباتی اش در ورزشگاه دهان به دهان بالا رفت و چرخید،دلم از همبستگی و شور به تپش افتاد ؛
گرچه میدانستم پشت همه این برنامه ها ، بازی سیاسی آشکاری خودنمایی میکند. اما تصور دروغینش هم جذاب بود :)
آخ....
یک جوری از بی تابی عشق میخواند که دلت میخواهد عاشق شوی.
نمیدانم معشوقه ای هست با شنیدن چنین صدا و ناله و درخواستی ، دلش سست نشود و راه برگشت نگیرد...؟
فکر میکردم این صدا تازگی اش را از دست میدهد و بعد از مدتی عادی میشود
اما نشد. حجت اشرف زاده، همان صدای گرم و گیرا باقی ماند که در آنی ، ذهن و قلب و جان را مسحور خود کند.
صدایش پرتوان...دلش پرعشق...روحش با صفا !
